Υπερμικρά κείμενα
Αουγκούστο Μοντερόσο, Ο δεινόσαυρος
Όταν ξύπνησε, ο δεινόσαυρος ήταν ακόμη εκεί
Αντρές Νέουμαν, Μυθιστόρημα τρόμου
Ξύπνησα φρεσκοξυρισμένος
Φλόριαν Μάιμπεργκ, Ελάχιστες ιστορίες
Ο Τιλλ δίστασε. Έπειτα, πίεσε διστακτικά το παράξενο κουμπί. Ακολούθησε ο, τι 13, 7 εκ. χρόνια αργότερα θα ονομαζόταν «το μεγάλο μπαμ».
*
Ο Νώε χαμογέλασε. Είχαν έρθει όλα τα ζώα. Η τεράστια κιβωτός πήρε τρίζοντας να κινείται. Λίγο πρίν τις 10 εγκατέλειψε την τροχιά της γης.
(Ιστορίες Μπονζάι, Η αισθητική του μικρού,
https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/
Η Κοκκινοσκουφίτσα τρόμαξε όταν είδε τον λύκο στη θέση της γιαγιάς της.
Αυτό σήμαινε ότι τώρα πρέπει να φάει, μαζί με τη γιαγιά της, έναν φίλο που
έκανε στο ταξίδι.
*
Είπα μια φορά σε ένα αγόρι πως ξέρω τα πάντα σαν το όνομά μου. Με ρώτησε πόσο κάνει 2 και 2. Του απάντησα 5. Μου θύμωσε, γιατί θεώρησε πως του είπα ψέματα. Δεν έχω καταλάβει τι δεν κατανόησε. Εγώ είμαι ένα αδέσποτο σκυλί, δεν ξέρω ούτε το όνομά μου! Πού να ξέρω μαθηματικά;
Λία Μεσχοράτζε Γ4
Κάποιος μου στέλνει ένα μήνυμα στις 10:53 το βράδυ. Το
μήνυμα δείχνει μια μαύρη εικόνα που λέει "Χαμογέλα"! Τότε η εικόνα
γίνεται άσπρη και η οθόνη σβήνει. Το κινητό μετατρέπεται σε ουράνιο τόξο.
Κατερίνα Μπακογιάννη Γ4
Ένα
βράδυ, καθώς περίμενα το μετρό, είδα μια κυρία να ψάχνει κάτι. Μετά από αρκετή
ώρα, η κυρία δεν είχε βρει ακόμα αυτό που έψαχνε. Γι' αυτό πλησίασα να τη
βοηθήσω. «Έχετε χάσει κάτι;», τη ρώτησα. «Εσείς έχετε χάσει κάτι… τη ζωή σας»
μου απάντησε.
Γιάννης Μούστος Γ4
Ο Χρήστος στο σχολείο έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας. Το δεύτερο τρίγωνο που σχεδίασε βγήκε από το χαρτί, σηκώθηκε στις δύο γωνιές του και έφυγε. Ακούστηκε η φωνή της καθηγήτριάς του να τον ξυπνάει.
Απόστολος Μόρφης Γ4
Η ώρα 10:45 τρώω τη σούπα μου. Ξαφνικά νιώθω κάτι. Κοιτάω μέσα και βλέπω κάμποσους ανθρώπους να κολυμπάνε και να διασκεδάζουν. «Γεια σας, να έρθω κι εγώ;», τους ρωτάω και βουτάω μέσα. Μπροστά μου βλέπω το καράβι του Ιάσονα, προχωράω.
Χρήστος Μηλαίος Γ4
Καθόμουν στην ταράτσα του σπιτιού μου πάνω σε ένα παλιό στρωματάκι και με σκέπαζε μία κουβέρτα για να μην κρυώνω. Όλα τα φώτα ήταν σβηστά, η πόλη κοιμόταν. Εγώ αντιθέτως ήλπιζα να δω τον κομήτη. Θα έλεγε κανείς ότι ήμουν ολομόναχη, αλλά αυτό δεν ίσχυε. Δισεκατομμύρια αστέρια μου κρατούσαν συντροφιά.
Εμμανουέλα Μαστοράκη Γ4
Έβλεπα την αδερφή μου να παίζει πιάνο στις 12 το βράδυ. Περίεργο… Νόμιζα ότι δε θα μπορούσε να βγει από το πηγάδι.
*
Ήταν 1η Απριλίου και αποφάσισα να επισκεφτώ τον παππού μου. Του αρέσουν οι πλάκες. Μάλλον γι' αυτό ξαναεμφανίστηκε.
*
Στις 12 Δεκεμβρίου στόλιζα το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με βοηθούσε και η μητέρα μου. Μόλις τελειώσαμε πήγαμε μια βόλτα στη γειτονιά. Εκεί υπήρχαν πολικές αρκούδες όπως υπάρχουν κάθε Χριστούγεννα. Συνήθως κάθονταν σε καφετέριες και έβλεπαν ποδόσφαιρο. Κι εκείνη την ημέρα έκαναν το ίδιο.
Άννα-Μαρία Νάτση Γ4
Είμαι μια μάντισσα. Ξέρω τα πάντα, αλλά δε θα σου απαντήσω σε αυτά που δε
ρωτάς. Η κυρία ήρθε μπροστά μου κλαίγοντας και μου είπε πως η κόρη της
εξαφανίστηκε. Με ρώτησε, «Τι βλέπει;». «Όλα τα αξιοθέατα του κόσμου», της
απάντησα. «Τι τρώει;» με ρώτησε. Της απάντησα, «Τα καλύτερα πιάτα του κόσμου».
Η γυναίκα φεύγει τώρα χαρούμενη, η κόρη της είναι καλά, σκέφτεται, αλλά αυτή
δεν είναι η πραγματικότητα. Δε με ρώτησε αν είναι ζωντανή, γι 'αυτό δεν ξέρει
πως τα μάτια της κόρης της έχουν γίνει τα μάτια ενός πλούσιου άντρα και πως τα
δόντια της κόρης της έχουν γίνει τα δόντια μια πλούσιας γριούλας.
*
Είμαι τυφλή, γι' αυτό έχω φροντίσει να ξέρω όλα τα σημεία του σπιτιού μου σαν το όνομά μου. Καταλαβαίνετε τι τρόμο ένιωσα όταν κατέβαινα στο δωμάτιο μου για να πάω στη κουζίνα και αντί να μετρήσω 13 σκαλιά όπως είναι στο σπίτι μου εδώ και 20 χρόνια μέτρησα 16.
Λία Μεσχοράτζε Γ4
Βιβλιοφάγος
Απόλαυσα πολύ το σημερινό γεύμα. Ήταν καλά μαγειρεμένο και είχε τη σωστή ποσότητα αλάτι. Κοίταξα τη βιβλιοθήκη μου. Έχουν μείνει πολλά βιβλία ακόμα. Νομίζω ότι θα φάω το ίδιο αύριο.
Θάλεια Ξούρια Γ4
Παίρνω τηλέφωνο, κανείς δεν απαντά. Αφήνω μήνυμα κανείς δεν το βλέπει. Φωνάζω, κανείς δεν με ακούει παρά μόνο ο εαυτός μου. Περπατάω στο δρόμο δεν υπάρχει κανείς. Αχ, να' χα πάρει τα φάρμακά μου το πρωί!
Δανάη Νίκα Γ4
Πήρα βαθιές ανάσες, κατέβηκαν οι ώμοι, πατάω και… 10,9! Συνεχίζω, ξανασυγκεντρώνομαι πατάω, και 10,1. Κακό πάτημα θα ήταν. Τελειώνω, παρατηρώ και βλέπω πως είμαι πρώτη στην κατάταξη. Ύστερα ξύπνησα κλαίγοντας.
Αργυρή Νικολοπούλου Γ4
Ένα παιδάκι κοιτάει έξω από το παράθυρο. Βλέπει ένα ωραίο αυτοκίνητο και χαμογελάει.
*
Πήγα στο νοσοκομείο γεμάτος. Έφυγα άδειος.
Γιώργος Γεωργόπουλος Γ4
Είδα εχθές στην εφημερίδα πως έγινε άσχημη μετωπική σύγκρουση αυτοκινήτων στην εθνική οδό. Δεν μου φάνηκε πρωτότυπο γιατί εγώ ήμουν το ένα αυτοκίνητο.
Γιώργος Μπισκένης Γ4
«Όλα θα πάνε καλά, είμαι εγώ εδώ», είπε και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας.
*
Να τη ! Η πιο όμορφη και ταπεινή πριγκίπισσα με το μπλε της φόρεμα και τα ξανθά της μαλλιά κατεβαίνει τρέχοντας την σκάλα ενώ από πίσω της έχει τον πρίγκιπα που προσπαθεί να την προλάβει. Ωχ! Του έφυγε το παπούτσι του.
*
Έτρεξα, λαχάνιασα αλλά τα κατάφερα! Έφθασα στο σπίτι και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν ήμουν όμως αρκετά δυνατή, δε μπόρεσα να την κρατήσω κλειστή. Άνοιξε και η οικεία φιγούρα κρατώντας το φόρεμα που φορούσα ξεπρόβαλε…
Δάειρα Νικολοπούλου Γ4
Τρεις μέρες έχουν περάσει, όμως το κόκκινο μπαλόνι είναι ακόμα μπλεγμένο στα κλαδιά της ψυχής της.
Αναστασία Αθανασίου και Γεωργία Βερβάτη, Β1
Η ζωή του δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον. Κάθε μέρα βλέποντας τους ανθρώπους γύρω του να κάνουν τα ίδια πράγματα και να τον παρατηρούν με θαυμασμό να δουλεύει ασταμάτητα απορούσε αν είχε κάποιο νόημα. Η μόνη του χαρά ήταν όταν τα παιδιά των τουριστών πλατσούριζαν στα διάφανα νερά του, ψάχνοντας για νομίσματα.
*
Αγουροξυπνημένος και κουρασμένος που αυτό γινόταν κάθε μέρα, πήρε το όπλο δίπλα από το κρεβάτι του και πυροβόλησε τον τελευταίο πτεροδάκτυλο που έκραζε έξω από το παράθυρό του πρωινιάτικα.
Μαριτίνα Βασιλάκου, Β1
Υπάρχουν ελάχιστες φορές που της τηλεφωνούν. Ακόμα λιγότερες είναι αυτές που της αφήνουν μηνύματα στον τηλεφωνητή. Ακούει τη γνώριμη φωνή. Οι λέξεις είναι λίγες και προσεκτικά επιλεγμένες: «Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.»
Κωνσταντίνα Ανδρεάδη - Τηλέμαχος Αραμπατζής, Β1
Μία μέρα εμφανίστηκε ξαφνικά ένα περίεργο κορίτσι στην τάξη μας. Προσπαθήσαμε να την πλησιάσουμε, αλλά μας απέφευγε γράφοντας μανιωδώς νούμερα, τυχαία.
Με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε, εξαφανίστηκε.
Χρήστος Αργυρόπουλος Β1
Όλοι, φίλοι και γνωστοί, του στέλνανε μηνύματα. Πού να ξέρουν όμως πως τα διάβαζε ο παπάς στην εκκλησία…
*
Ο οδηγός βγήκε από το αυτοκίνητο. Μόλις είδε τι έκανε, έκλαψε.
Αλέκος Αντωνόπουλος Β1
Ανοίγω το συρτάρι, σκόνη εκτοξεύεται. Μεγάλη γιορτή. Τι ωραίες που είναι οι αράχνες!
Κατερίνα Ανυσίου Β1
Μπαίνω μέσα, άκρα του τάφου σιωπή. Στον πάγκο ένα μαχαίρι. Τρομάζω. Ο φούρνος αναμμένος.
*
Όταν ήμουν 10 χρονών πήγαινα με τη γιαγιά μου στην παιδική χαρά. Τώρα είμαι 70 και συνεχίζω να πηγαίνω μαζί της.
Μενέλαος Βαλαβάνης- Σίμος Αναγνωστόπουλος,Β1
Ξύπνησα ξέροντας ότι θα πεθάνω.
*
Πήγα στο γιατρό. Γυρίζοντας δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω σε ένα μήνα.
*
Στην κηδεία του εμφανίστηκε με ένα φλοράλ φόρεμα.
Στέλλα Βόσσου- Κατερίνα Ανυσίου, Β1
Μπήκα στο σπίτι. Το τηλέφωνο χτυπούσε δυνατά. Δεν το σήκωσα. Είχα το συναίσθημα πως ήταν για κακό. Ωστόσο, αυτό συνέχισε ακάθεκτο να χτυπάει και φάνηκε ένα περίεργο νούμερο: 9876543210! Ήταν ο χρόνος που απέμενε μετρημένος σε λεπτά. Όταν ο χρόνος τελείωσε και έφτασε στο 0, τα πάντα έσβησαν. Το τηλέφωνο, δεν λειτουργούσε πια. Στη θέση του εμφανίστηκε ένας καινούργιος κόσμος.
Δημήτρης Γεωργίου, Β1
Έπεσα από τις σκάλες. Ξυπνάω σε νοσοκομείο χωρίς να μπορώ να κουνηθώ με μάσκες οξυγόνου και ορούς. Μπορώ να δω την οικογένειά μου από πάνω μου να κλαίει, αλλά δεν ακούω τίποτα παρά ένα βουητό.
Πέρασε μια εβδομάδα και η ακοή μου βελτιώθηκε. Ακούω τώρα ξεκάθαρα τον γιατρό να με αποκαλεί νεκρό. Προσπαθώ να μιλήσω, να φωνάξω, αλλά ούτε τα μάτια μου να ανοίξω δεν μπορώ.
Έχει περάσει τώρα ένας μήνας και x μέρες αφόρητης βαρεμάρας και αγωνίας. Άκουσα τη μητέρα μου να μιλά κλαίγοντας για την κηδεία μου. Άρχισε να με τρώει το πόδι μου. Έσκυψα και το έξυσα.
Νικόλας Βουτσινάς, Β1
Το τηλέφωνο γέμισε φωνητικά μηνύματα. Βαρέθηκε πια τον χαρακτηριστικό ήχο.
Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος, Β1
Το σπίτι ήταν άδειο. Το τηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές. Ύστερα, μπήκε ο τηλεφωνητής. «Αγάπη μου, υποθέτω ότι τώρα ταξιδεύεις, απλά ήθελα να σου πω ότι σου έχω μία έκπληξη στο σπίτι, οπότε πήγαινε κατευθείαν εκεί! Φιλάκια!». «Αγόρι μου, τι κάνεις; Μάλλον είσαι στο τρένο… Σε παρακαλώ πάρε με όταν φτάσεις Θεσσαλονίκη, γιατί ανησυχώ. Μην το ξεχάσεις πάλι». «Κολλητέ μου, πού βρίσκεσαι και δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα; Τι ρωτάω, λογικά είσαι στο τρένο. Όταν φτάσεις σε περιμένω στο στέκι μας. Έχω να σου κάνω μια πρόταση για μια απόφαση που πήρα με την Μαρία. Τα λέμε». Ξαφνικά, άνοιξε η τηλεόραση κι ακούστηκε η ψυχρή φωνή της δημοσιογράφου: «Τραγικό δυστύχημα συνέβη στα Τέμπη με 57 νεκρούς και 85 τραυματίες».
Μελίνα Γεωργοπούλου, Β1
Κάθε χρόνο ένας παππούς πήγαινε στον κήπο του
στο χωριό και φρόντιζε μια αμυγδαλιά που είχε φυτέψει η γυναίκα του πριν πεθάνει. Κάθε χρόνο την έβλεπε ο παππούς που άνθιζε και μεγάλωνε.
Πέρασαν πολλά χρόνια, όμως φέτος δεν εμφανίστηκε ο παππούς να την δει.
Γιώργος Βενιζέλος, Β1
Τα δέντρα χορεύουν. Σε κάθε τους κίνηση φεύγει από πάνω τους και ένα φύλλο. Ως το τέλος της ημέρας λύθηκαν όλα. Το επόμενο πρωί, σηκώθηκαν από το έδαφος και άρχισαν να περιφέρονται γύρω από τα δέντρα λες και παλεύουν με τον αέρα όλα μαζί.
Αλκμήνη Αμπαζή Β1
Έβαλα το χέρι μου στο δοχείο. Ύστερα άλειψα την ουσία στο πάνω του χείλος με προσοχή. Σιγά σιγά άρχισε να διακρίνεται ένα μουστάκι.
Θανάσης Βαρδούλιας, Β1